اگر خانواده در دنیای واقعی کنترل خود را داشته باشد. به عنوان مثال به رفت و آمدها، شناختن دوستان، همراهی نوجوان در اوقات فراغت برای انجام فعالیتهای دلخواهش، توجه داشته باشد، تا حد زیادی آسیبها را کم کرده‌ایم. اما اگر تربیت کودک رها شود و به جامعه و نهادهای که مسئولیت‌پذیری زیادی ندارند سپرده شود.  مسائلی مانند دوستیهای زودهنگام با جنس مخالف پیش خواهد آمد. 

علاوه براین اگر در فضای مجازی کنترلی بر اطلاعات که نوجوان در معرض آن قرار می‌گیرد، نداشته باشیم، مشکلات زیادی را برای نوجوان بوجود می‌آورد. مسئله قلدری سایبری یا قلدری مجازی که به اشکال مختلف صورت می‌گیرد. از جمله این مشکلات است که حریم خصوصی در فضای مجازی و در دنیای واقعی را نقض می‌کند یعنی ممکن است ابتدا قلدری سایبری در فضای مجازی باشد ولی محدود به دنیای سایبری نشود، عکسها و اطلاعات محرمانه نوجوان از طریق قلدریهای مجازی گرفته شود و بعد دست‌آویزی برای سوء‌استفاده در دنیای واقعی می‌شود و نوجوان را به انجام اموری که داوطلبانه این کارها را انتخاب نکرده و جزء تصمیمات زندگی او نبوده است، مجبور کند.

بیان واقعیت‌ها، اما نه بصورت‌ نصیحت

 کودکان باید از خطرات و تهدیدهای فضای مجازی باخبر باشند، لازم است نمونه‌هایی از این موارد را به آنها نشان داد. با بیان این مطالب (در صورت امکان بصورت غیرمستقیم) به آنها اجازه تفکر و تصمیم‌گیری می‌دهیم. می دانیم که اعتماد به مردم خوب است، اما همان‌طور که در فضای حقیقی همه افراد، انسان‌های درستکار و راستگویی نیستند، کاربران فضای مجازی هم‌ انسان‌های واقعی هستند که تازه در فضای مجازی امکان بیشتری برای پوشاندن هویت اصلی خود پیدا می‌کنند. بطور‌ طبیعی کودک‌ و نوجوان با خطرات خاصی که ممکن‌ است او را تهدید کند آشنا نیست، به‌عنوان‌مثال او نمی‌داند ارائه مشخصات شخصی به افراد مختلف می‌تواند چه خطرات جبران‌ناپذیری را به همراه داشته باشد. البته در بیان واقعیت‌ها بهتر است از لحن نصحیت خودداری کنیم.