گاهی آدم‌ها رو با اشتیاقی عجیب وارد زندگی‌مون می‌کنیم. بودنشون، نگاهشون، حتی تایپ کردنشون در چت، یه جور خلسه برامونه.
ولی بذار ازت بپرسم:
اگه این آدم فردا بره، تو چی از خودت باقی می‌مونه؟

مغز ما در بازی عشق

سیستم عصبی ما، وقتی کسی وارد زندگیمون می‌شه که به نظر «مهم» میاد، دوپامین ترشح می‌کنه. همون هورمونی که موقع برنده شدن در بازی، خوردن شکلات یا حتی چک کردن نوتیفیکیشن‌ها ترشح می‌شه.
ما «بودن» اون آدم رو با «احساس خوشی» اشتباه می‌گیریم.
و اینجاست که دلبستگی، گاهی از عشق عبور می‌کنه و وارد وابستگی دوپامین‌محور می‌شه.

🔍 وابستگی امروز، نسخه به‌روزشده همون کمبود قدیمیه

وابستگی همیشه به شکل "تو رو بیشتر از خودم می‌خوام" نیست.
گاهی به شکل‌های زیرکانه‌تری در ما فعال می‌شه:

پنهان‌کاری برای اینکه طرف مقابل ناراحت نشه
افت انرژی شدید در نبود او
خیال‌بافی دائمی و فاصله گرفتن از واقعیت
از بین رفتن مرزهای شخصی
نیاز به تأیید دائمی برای حس کردنِ ارزش

🔄 عشق سالم: رابطه‌ای با دو انسان، نه دو نیمه

برخلاف تصور رایج، عشق سالم دنبال «نیمه گمشده» نمی‌گرده.
آدمی که عاشق واقعی‌ته، نصف تو نیست؛ کامل خودش و کامل توئه.

در عشق، تو آزادی. اجازه داری تنها باشی. اجازه داری رشد کنی، حتی دور از طرف.

✍️ آزمون شخصی: کدوم‌طرفی ایستادی؟

به جای تست‌های زرد اینستاگرامی، این سوال‌ها رو از خودت بپرس:

وقتی اون نیست، حس پوچی می‌کنی یا دلتنگی؟
آیا جرأت داری گاهی باهاش مخالفت کنی؟
آیا از خودت، بیرون از رابطه، لذت می‌بری؟
آیا رشد شخصی‌ات مستقل از بودن اون اتفاق می‌افته؟

عشق واقعی ساختنیه، نه صرفاً "حسی"

در جهان واقعی، عشق سالم ساختن می‌خواد: گفت‌وگو، مرزبندی، رشد، پذیرش و بعضی وقتا دردِ بزرگ شدن.

وابستگی دنبال نجات دادنه. عشق دنبال شریک شدن.

🎤 اگر هنوز مرز این دوتا برات مبهمه...

شاید وقتشه توی این درام عاطفی، از بیرون نگاه کنی.
بتونی به کمک مشاور، نقشت رو توی این روایت بازنویسی کنی، بدون قضاوت، بدون عجله.

من، محمدحسین محمدی، دکتری روانشناسی بالینی و مدرس دانشگاه، اینجام تا بتونم بهت کمک کنم. از اینجا با هم در ارتباطیم.

🎭 عشق یا نیاز؟ درام روانی «وابستگی»

پست های مشابه

پست های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نظرات